Kendini Sev

Canım Kendim!

Başkalarını sevmek kolaydır. Tebessüm etmek, teselli etmek, yanındayım demek. Hep çabalar dururuz; karşı tarafa iyi hissettirmek için. Olur böyle şeyler, üzülme bak geçecek, yeter ki canın sağolsun hepsinin üstünden gelinir… Ben hep senin yanındayım.

An  gelir ‘sen’ zorda kalırsın. Bir hata yaparsın. Bir şey unutursun en basitinden; dinle bakalım neler söylüyorsun kendine.

– ‘aferin sana’ – ‘senden de bu beklenirdi zaten’  – ‘birşeyi de becer’ – ‘senden bir şey olmaz’.  Uzar gider bu cümleler. Ekle ekleyebildiğin kadar...

Peki ya omuz olsan kendine? O başkalarına söylediğin cümlelerin yarısını kendine fısıldasan... Zor gelebilir başta. Hatta iğreti durabilir. Pes etme lütfen. Geç aynanın karşısına, gözlerinin içine baka baka deki; Aferin sana. Teşekkür ederim. Bu zamana kadar iyi geldin. Kolay şeyler değildi yaşadıkların ve sen hepsinin üstesinden gelebildin. Ayaktasın, buradasın… 

Bir ömür insanın içine kazınan alışkanlıklar kolay değişmez elbette. Küçük adımlarla çık yola. ‘Değişim tırtıl hızında gerçekleşir’, yavaş yavaş, adım adım...

Başkalarını sevmek kolaydır, yermek zor; kendini ise sevmek zordur, yermek kolay... İçinde hissettiğin sevgiyi, muhabbeti, güzel hisleri ve duyguları en çok da kendi ‘canın’ hak eder. Bunu esirgeme kendine. 

Senden küçük bir ricam olacak; kendin için, sadece kendine özel bir bardak çay, bir fincan kahve içmeye gider misin bir yere... Kendinle randevulaşmanı istiyorum... Ve o sıcacık içeceği yudumlarken gözlerini kapatmanı ve o andaki hislerini bir kağıda dökmeni... Sonra da bir teşekkür et kendine, sana eşlik ettiği için ömrünce...

 "Muhabbetle ve her daim sevgiyle"